Helmert Woudenberg

Na het succes van Carmiggelt put Helmert Woudenberg nogmaals uit het omvangrijke oeuvre van Simon Carmiggelt. Hij maakt opnieuw een selectie uit de grote hoeveelheid kronkels, door Carmiggelt zelf ‘stukkies’ of ‘cursiefjes’ genoemd, waar er in de jaren zeventig van de vorige eeuw dagelijks één van in dagblad Het Parool verscheen. Het begint met komische schetsen die, hoe geestig ze ook blijven, steeds beschouwender en soberder worden. Meestal treedt daar een ik-figuur in op (duidelijk Carmiggelt zelf), maar soms is het ook gewoon een kort verhaal.

In Fluiten in het Donker is een aantal van die verhalen verzameld. Verhalen over kwetsbare kinderen, verliefde stelletjes, peper-en-zout echtparen, publieke vrouwen, kroeglopers en andere buitengewone zonderlingen.

‘Soms voel ik me als die eenzame wandelaar in het donkere woud, die, ofschoon vrolijk fluitend, voortdurend vreest uit een hinderlaag te zullen worden besprongen.’

Simon Carmiggelt