NDT 2

Illuminate richt de schijnwerpers op drie jonge choreografen en vormt voor de NDT 2-dansers de ultieme kans om blootgesteld te worden aan diverse en unieke bewegingsstijlen. Micaela Taylor creëert een nieuw werk, en Jermaine Spivey maakt een uitgebreidere versie van zijn Code of Conduct, oorspronkelijk gemaakt voor Up & Coming Choreographers 2022. Ook danst het NDT-2 ensemble Bedtime story (2021) van Nadav Zelner.

Over Nadav Zelner
Bedtime story (2021), dat Nadav Zelner te midden van de COVID-19 pandemie maakte, komt terug naar het NDT-toneel. “In dit werk was het belangrijk voor mij om mijn dromen een podium te geven, en de dromen die ik had als kind in iets tastbaars uit te drukken. Naarmate we ouder worden, hebben we de neiging om onze dromen in de steek te laten. We moeten opnieuw kennismaken met het kind in ons”, zegt Zelner. Bij de première kreeg het werk lovende kritieken: “Zelners danstaal is driftig, razendsnel en totaal, gedetailleerd tot aan de duim toe”, schreef NRC. 

Over Micaela Taylor
Micaela Taylor is danser, choreograaf en artistiek directeur van haar gezelschap TL Collective. Met een achtergrond in hiphop en ballet, heeft ze haar eigen dansstijl gecreëerd, dat ze ‘Expand Practice’ noemt. Hierin staat emotie centraal en worden variaties in lichamelijkheid en texturen gecreëerd als een expressie van iemands authenticiteit. Taylors danstaal wordt omschreven als ‘atletisch en sierlijk, precies en vloeiend’, en een die ‘zich nestelt in tweedelingen’. Deze première is Taylors eerste creatie voor NDT. 

Over Jermaine Spivey
 Hoe voelt, klinkt en ziet participatie eruit? Hoe kan onze perceptie van ‘vooruitgang’ collectieve betrokkenheid stimuleren? Vanuit de wens om nieuwe makers te ondersteunen, heeft NDT Jermaine Spivey uitgenodigd om een uitgebreide versie van Code of Conduct (2022) te creëren voor het Amare-toneel, dat hij oorspronkelijk maakte voor Up & Coming Choreographers 2022. “Met Code of Conduct was ik geïnteresseerd in het definiëren van lichamelijkheid door middel van choreografische en geïmproviseerde structuren die de dansers in verschillende staten van zijn, niets, iets, plaatsen”, zegt Spivey. “De structuren vragen om nauwkeurigheid, gevoeligheid en reactievermogen. Op deze manier kan het werk gezien worden als een uitwerking van dit gemeenschappelijke proces.”