“Het publiek krijgt allemaal slices of love opgediend”
Het nieuwe toneelstuk van Toneelgroep Maastricht gaat over dat ene thema in het leven dat er echt toe doet: de liefde. “Hoe zien liefde, seks, genegenheid en de zoektocht naar de ware er eigenlijk uit in onze moderne tijd?”, vroeg regisseur Michel Sluysmans zich af. Zijn antwoord ligt besloten in Noem het maar liefde, met Anniek Pheifer en Jeroen Spitzenbergen in de hoofdrol. “De voorstelling bestaat uit allemaal slices of love. In de setting van een hotel trekt een heel scala personages en liefdesscènes voorbij.”
Noem het maar liefde is geschreven door de bekende Nederlandse romancierIlja Leonard Pfeijffer (o.a. Grand Hotel Europa, La Superba), sinds 2016 huisschrijver van Toneelgroep Maastricht. Regisseur Michel Sluysmans nodigde hem uit een stuk te schrijven over liefde en seks in de 21e eeuw. “Liefde is het belangrijkste thema in een mensenleven dat altijd in alle theaterstukken, boeken, films en liedjes terugkomt. We kennen allemaal het gevoel van vlinders in de buik en afgewezen worden terwijl je dacht dat het voor altijd was. En in ons digitale tijdperk is het er allemaal niet gemakkelijker op geworden. Binnen vijf minuten heb je een seksdate via de app. Maar hoe vinden moderne, eenzame zielen waarachtige liefde? En wat is dat eigenlijk? Ik verwacht dat dit stuk voor velen herkenbaar zal zijn, wie weet woorden geeft aan de eigen situatie.”
Noem het maar liefde speelt zich af in het chique Amerikaanse Majestic Imperial Hotel. Sluysmans: “We leren een bont gezelschap individuen en stelletjes kennen: van carrièregerichte powervrouwen tot stille rukkers en de directeur met zijn verleidelijke secretaresse. Ze vormen een volledige arbitraire dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving. Al zijn ze, zoals het Pfeijffer betaamt, allen zeer welbespraakt. Maar met hun bravoure en virtuoos taalgebruik kunnen de personages hun eenzaamheid niet verhullen. Ze verwarren liefde met seks, met alle gevolgen van dien.
In het stuk beschrijft Pfeijffer de zoektocht van de moderne mens naar ware liefde op zijn bekende ironische wijze. “Er valt ontzettend veel te lachen”, grijnst Sluysmans. “Maar niet zonder ontroering. De beste humor is overwonnen droefheid, pijnlijk en grappig tegelijkertijd.”
“Het leuke aan Noem het maar liefde is dat elke scène begint met een cliché dat de verwachtingen van het publiek gaandeweg doet kantelen. Neem personage Bridget, een stereotype single vrouw van 36, die verlangt naar een Tinderboy voor een snelle wip. Maar de Tinderhunks die ze spreekt, horen haar biologische wekker rinkelen en wijzen haar af. Het tragische is: Bridget wíl helemaal geen kinderen. Ze haat ze! Het enige wat ze wil is ongecompliceerd bemind worden. Maak dat maar eens duidelijk.”
Sluysmans wilde geen cynisch stuk maken, zegt hij. “In hoofdlijnen is Noem het maar liefde een romantische vertelling die je de hoop geeft dat het ergens nog goed komt. Twee personages slagen erin de ware liefde te vinden. Zoals de contactgestoorde jongen die een liefdesrelatie heeft met een levensechte seksrobot. Hij koestert oprechte gevoelens en projecteert al zijn verlangens op de pop. Is dat pervers? Treurig? Of doen wij dat niet ergens allemaal als we verliefd zijn?”
“De liefde tussen de man en zijn sekspop is een metafoor voor echte liefde. Want in de ogen van Ilja Leonard Pfeijffer is ware liefde geen transactie van geven en nemen. Pas als je geeft zonder iets terug te vragen is de liefde echt en puur. Dat is een heel romantische gedachte.”
Noem het maar liefde is de derde gezamenlijke toneelproductie van Sluysmans en Pfeijffer. Eerder werkten ze succesvol samen in De Advocaat (bekroond met de Toneelschrijfprijs 2017) en Brieven uit Genua.