Hier is de Mol!

Het roerige rock & roll-leven ligt grotendeels achter hem, getuige de gemberthee waar Johnny slurpend van drinkt. De kersverse veertiger bevindt zich in een transitie in zijn leven. Het licht uitdoen in de kroeg laat hij tegenwoordig aan anderen over. ‘Sommigen hebben dat op hun dertigste al. Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld.’ De voldoening haalt hij nu uit andere zaken: ‘Een boekje lezen met mijn dochtertje op de bank, nooit gedacht dat ik daar zo van kan genieten.’

‘Sommigen hebben dat op hun dertigste al. Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld.’

‘Als je de wereld wil verbeteren hoef je geen Gandhi te zijn, maar als je gaat stappen ook geen Herman Brood’, vat hij zijn leven tot dusver samen. Spijt heeft hij allerminst van de verschillende strooptochten langs Nederlandse horeca. Integendeel, het leverde hem het nodige materiaal voor zijn theatershow. Tipje van de sluier: ‘Toen ik voor het eerst de ouders van mijn toenmalige vriendin Chantal Janzen leerde kennen, was dat op een bootfeest. Met de nodige verboden middelen achter de kiezen had ik voor de ontmoeting een pittig sateetje genuttigd. Die viel echter niet volgens plan; minuten voor de eerste handdruk scheet ik mijn broek vol’, herinnert hij zich grijnzend.

De onderverdeling tussen stapverhalen en het familieleven typeert de voorstelling van De Mol. En dan niet alleen de komische aspecten. Serieuze blik: ‘In deze tijden van polarisatie vraag je jezelf af wat je je kinderen mee wilt geven. Aan welke kant sta ik en steek ik mijn nek uit om de situatie te verbeteren. Dat zie ik ook als mijn plicht, want ik ben me ervan bewust welke voorsprong ik in het leven heb. Als blanke, heteroseksuele man met beroemde ouders sta je al snel met 4-0 voor. De vraag is wat je daarmee doet.’ Zijn werk als ambassadeur voor stichting Het Vergeten Kind noemt hij als voorbeeld.  ‘Zo’n rol als ambassadeur blijft niet bij lintjes doorknippen en handen schudden. Dat zou te min zijn. Ik verblijf wel eens een weekend in een weeshuis, pas dan zie je hoe schrijnend sommige gevallen zijn.’ Terwijl hij zijn gezicht richting het raam wendt, herinnert hij zich een meisje dat na anderhalf jaar weeshuisverblijf door haar moeder zou worden opgehaald. ‘Tot we op het kantoor telefoon kregen dat haar moeder was teruggevallen in een drugsverslaving. Dat meisje stond al met haar koffertje klaar. Ga dat dan maar eens aan zo’n kind vertellen. Dat breekt je hart.’

Die ellende fungeert ook als bron voor zijn theatermateriaal. Maar ook bij dergelijk verdriet weet hij de komische noot te vinden. Hij veert op: ‘Toen we tijdens oudejaarsavond in 2016 bootvluchtelingen opvingen op het strand van Aleppo dacht ik: feestje bouwen. Vervolgens schoven we een DJ-tafel met belichting richting branding om de aankomende vluchtelingen te verwelkomen. Eén van hen was Achmed uit Aleppo. Terwijl ik een plaatje van Justin Bieber draaide, liep hij naar me toe en bedankte me voor de ontvangst. ‘Maar’, zei hij, ‘mag ik je één ding vragen. Draai je de hele avond muziek van Justin Bieber? Want in dat geval draaien we ons om en varen we linea recta weer richting oorlog.’ Echt gebeurd.’

‘ben jij de persoon die een baksteen gooit, of juist een bakkie gaat doen?’

Het is niet zijn bedoeling om te preken tijdens zijn show. Aan politiek brandt hij zich ook liever niet. Toch ziet hij het als een plicht om actuele problematiek bespreekbaar te maken. ‘Zo’n belerende vinger, daar heb ik zelf ook schurft aan. Ik probeer daarom niemand op andere gedachten te brengen, ik wil alleen een andere toon bewerkstelligen.’ Door middel van interactie met het publiek en de nodige muziek probeert hij dit doel te bereiken. Een belangrijk doel volgens hem. ‘Want’, zegt hij terwijl hij achterover leunt, ‘ben jij de persoon die een baksteen gooit, of juist een bakkie gaat doen?’